Bizi, kaç şiddetinde salladın ki;

Taşları  yerine oturtup,

Herkesi kendine getirdin.

Zayıfları aramızdan alıp,

Direnenleri de güçlendirdin.

Bize, ne kuvvette şamar attın ki;

Gaflete düşeni uyandırıp,

Ölü toprağını kaldırdın.

Şaşıranı yola getirip,

Benlikleri de kendine döndürdün.

Bize, ne şiddette seslendin ki;

Sözlerin doğrusunu söyletip,

Duyulanları gönüle koydurdun.

Tatlı sözlere alıştırıp,

Güzellikleri de hatırlattın.

Bize, hangi hızla estin ki;

Uzaklardan haber getirip,

Başkasının derdiyle dertlendirdin.

Dostlukları sağlamlaştırıp,

Mesafeleri de kaldırdın.

Bizi, kaç derece ısıtın ki;

Aile bağlarını güçlendirip,

Haneleri cennete çevirdin.

Kardeşi kardeşe kucaklatıp,

Büyüklerin de olduğunu gösterdin.

Bize, öyle bir şok yaşattın ki;

“Ben” yerine “biz” i…

“Tek” yerine “hep” imizi…

Kabukları kırmamızı…

Tek yürek olmamızı…

Hatırlattın, öğrettin, yaşattın…