Müthiş, altı şubat depreminin
Hâlâ ağırlığı var üzerimde
Bir tarafı eksik oldu bedenimin
Kayıpların izi kaldı ciğerimde
Aylar sonra tarihin birinde
Hatay afat beldesinde
Kırık, dökük bir handayım
Deprem malulü Kırıkhandayım
Adım adım dolasıyorum caddesinde
Savaş görmüş bir kırık handayım
Boldezerler binaları söküyor
Enkazları kamyon kamyon döküyor
Kiri, pası gökyüzünde çöküyor
Gözüm görmüyor sanki havadayım
Şehrin içinde toz dumandayım
Kırık, dökük bir handayım
Dağyeli kiri, tozu savuruyor
Pudra gibi sağa sola yayıyor
Çöl sıcağı fırın gibi kavuruyor
Hararetten ateş olup yanmaktayım
Kanat kırık, acınacak bir haldeyim
Kırık, dökük bir handayım
Gözyaşım durmadı yerleri suladım
Geçmişi hatırladım, hıçkırarak ağladım
Evimiz, barkımız viraneye dönmüş
Kimi dostlar sağ, kimileri ölmüş
Kalp kırık, göz yaşlı durum perişan
Haline çok acıdım şehrim Kırıkhan
Medet istiyorum sadece Allah’tan
Boynum bükük, elim açık Hakk’a duadayım
Deprem şehri Hatay’dayım, Kırıkhandayım.
