Farz edelim bir zürafa geldi bir akasya ağacının yapraklarını yiyor. Öyle de bir yiyor ki neslini sürdürmesini engelleyecek şekilde. Hemen korumaya alıyor kendini, hem de hızlıca, birkaç dakika içinde. Yapraklarına zehirli bir madde salgılıyor. Sadece kendini korumakla kalmıyor, diğer ağaçları uyarmak için etilen gazı salgılıyor ki, onlar da yapraklarını toksik hale getirip kendilerini kurtarsınlar. Diyeceksiniz ki, e güzel ama bu nasıl tespit edildi ki? Çok basit. O zürafalar yapraklarına zehir salgıladığını anladıkları ağaçları bırakıp da yanındaki ağaca dalmıyorlar. Taaa gidiyorlar 100 metre uzaktaki ağaçlara… Çünkü o uyarı düdüğü yerine geçen kokunun uzanabildiği alan yüz metre. Yani çok uzağa gidemiyor kokular, ama inanılmaz hızlı.Meşeler kemirgen böceklere karşı böyle korurmuş kendini, söğütler ise bildiğimiz salisilik asit salgılarmış. Hepsinin bir kalkanı var.Bu istenmeyen hayvanlara yaptıkları. Ama bir de gönül verdikleri var. Arılar mesela. Ya da kuşlar. İşte onlar gelsin istiyor ağaçlar. Davetkar koku mektupları ile çağırıyorlar onları. Dallarda açan çiçekler ise bildiğimiz reklam tabelası. Ödül ne mi? Şekerli, tatlı bir nektar.